12 Prill, 1452, Kështjella e Krujës
12 Prill, 1452, Kështjella e Krujës
Eh, ç'javë kjo që shkoi! Më duket sikur pashë më shumë letra e pergamenë sesa majën e shpatës. Ambasadorë nga Venediku, pastaj të Papës, pastaj ca fisnikë tanët që ankohen për kullotat e njëri-tjetrit thua se Sulltani po pret të zgjidhin ata hallet e tyre para se të na bjerë këtu si rrufeja. Ndonjëherë mendoj se më lehtë është të përballesh me një ushtri jeniçerësh sesa me diplomacinë e dredharakëve të Raguzës apo fodullëkun e ndonjë princi italian që mendon se bota sillet rreth çizmes së tij të lustruar. Mbrëmë, Donika më gjeti duke vështruar hënën nga frëngjia e kullës. Më pyeti ç'kisha. "Asgjë, moj zemër," i thashë, "thjesht po numëroja yjet... dhe armiqtë." Qeshi, por e di që e kuptoi. Ajo grua ka më shumë tru në gishtin e vogël sesa shumë nga këshilltarët e mi në gjithë kokën e tyre. Më tha se duhet të pushoj pak, se sytë më ishin futur thellë. Ndoshta ka të drejtë. Por si të pushojë njeriu kur e di se fati i një kombi të tërë varet nga vigjilenca jote? Stërvitja e rekrutëve të rinj po shkon mirë. Ka disa djem të mbarë, me zjarr në sy e forcë në krah. Të tjerë... eh, të tjerët më shumë rrëzohen vetë sesa i rrëzon armiku. Por do t'i bëjmë burra edhe ata. Vrana Konti, plaku i urtë, i merr me të mirë e me ndonjë shakara, ndërsa Moisiu ynë i dashur, ai nuk duron shumë. Dje njëri prej tyre e mbante shpatën si të ishte lugare peshkimi. Moisiu ia mori nga dora dhe i tha: "Bir, me këtë ti mund të zësh ndonjë ngjalë në Mat, por jo kokën e një spahiu!" Të gjithë qeshën, por djali u skuq dhe sot e pashë që e mbante si duhet. Kështu mësohet, me të qeshur e me të qarë. Sot në mëngjes, një lajmëtar nga Dibra më solli fjalë se ca trupa osmane kanë filluar të lëvizin pranë kufirit. Nuk janë shumë, por mjaftueshëm sa për të na mbajtur zgjuar. I dhashë urdhër Tanush Topisë të dyfishojë rojet dhe të më njoftojë për çdo lëvizje sado të vogël. Nuk dua surpriza këtë pranverë. Dimri ishte i qetë, por ujku nuk fle kurrë, vetëm struket dhe pret. Po mendoj të bëj një vizitë nëpër garnizonet kryesore javën që vjen. T'i shoh djemtë me sytë e mi, t'u jap kurajo, të dëgjoj hallet e tyre. Një prijës duhet të jetë mes ushtarëve të tij, jo vetëm në fushëbetejë, por edhe në kohë paqeje (nëse mund ta quash këtë "paqe" tonën). Duhet ta ndjejnë se jam njëri prej tyre, se gjaku im vlon po aq sa i tyre për këtë tokë. Ah, Shqipëri, Shqipëri... sa e bukur je, por sa shumë gjak kërkon për të të mbajtur të lirë! Po shkoj të hedh një sy te hartat. Ndoshta një strategji e re më vjen ndërmend. Ose ndoshta thjesht do të përfundoj duke numëruar lumenjtë dhe malet, duke u lutur që Zoti të na japë forcë. Për Kryqin dhe Kombin! Gjergji.